Fowizm (jego twórcy określani byli złośliwie: les fauves – dzikie bestie) ostatecznie ukształtował się w 1905 roku. Natomiast w latach 1906 – 07 osiągnął swój punkt kulminacyjny. Artystów tego kierunku charakteryzował indywidualizm, który bardzo mocno podkreślali, głosząc, że malarz powinien realizować i rozwijać przede wszystkim swoją własną osobowość artystyczną. Dominującą rolę odegrały wpływy Gauguina i jego koncepcja abstrakcyjnego koloru. Sięgali też do inspiracji sztuką ludową i meksykańską, do rzeźby murzyńskiej i do malarstwa wczesnego renesansu. Nawiązywali do twórczości van Gogha, Cezanne`a i Gauguina. Fowiści przeciwstawiali się malarstwu realistycznemu oraz impresjonizmowi. Dążyli do konstrukcji obrazu i monumentalności. Chcieli ukazywać świat w postaci stałej i niezmiennej. Pragnęli wywoływać silne wrażenia u widza przede wszystkim poprzez sugestywność koloru, tym samym lubili szokować dlatego używali intensywnych i jaskrawych barw kładąc je na płótno wprost z tuby. Przeważały barwy zimne, niebieskie, zielone, fioletowe kładzione dużymi płaskimi plamami oraz nerwowymi pociągnięciami pędzla. (wpływy: Gauguina, van Gogha). Dążyli do syntezy, do prostoty.
Upraszczali znacznie rysunek, który miał być tylko symbolem formy. Fowiści traktowali rysunek jako formę dekoracyjną ale również jako element kompozycji swoich obrazów. Pełnił on jednak rolę drugorzędną wobec koloru, który był naczelną zasadą fowistycznego malarstwa. Stosowali barwne kontury albo białe obwódki. Przedmioty i postacie ludzkie pokazywali pod kątem ich funkcji plastycznej jako zestaw barw i arabesek. Nie naśladowali natury lecz chcieli z nią współtworzyć. Kolor traktowali abstrakcyjnie, a układ barw i przedmiotów nie miały nic wspólnego z rzeczywistością. Nie stosowali świateł i cieni, kładli jednakowo żywy kolor na wszystkich planach oraz nie przestrzegali zasad linearnej perspektywy. Credo fowizmu i fowistów: ekspresja.
Przykłady dzieł trzech najważniejszych przedstawicieli tego okresu najbardziej charakteryzujących fowizm:
Najważniejszą postacią wśród fowistów jest: Henri Matisse (1869 – 1954).
„W tańcu” (1909) – dekoracja ścienna. Monumentalna kompozycja otwierająca drugi, bardzo dojrzały okres fowistyczny w twórczości Matisse`a, „Przepych, spokój, rozkosz”(1904) – jest przykładem użycia przez Matisse`a techniki puentylizmu., „Czerwony pokój” lub „Harmonia czerwieni”(1908-9).
Andre Derain (1880 – 1954) „Drzewa”(1906), „ Most Westminsterski”(1906)
Maurice de Vlaminck (1876 – 1958), samouk. Najbardziej wśród wszystkich przedstawicieli fowizmu pasowało do niego określenie le fauve – dzika Bestia (zwierz)
„Czerwone drzewa” (1906) – inspiracja Gauguinem i ekspresją. Brutalność w doborze jaskrawych i niesłychanie intensywnych kolorów, czerwonych, niebieskich, żółtych. Uproszczony i schematyczny rysunek, płaskie traktowanie obrazu, brak modelunku i cieni. Szukał przede wszystkim ekspresji dlatego wśród wszystkich fowistów był najbliższy ekspresjonizmowi.
„Sekwana w Chatou”(1906)
Ich wczesne dzieła zdradzają wpływ postimpresjonizmu, a zwłaszcza neoimpresjonizmu oraz związanych z nim artystów, takich jak Paul Signac.
Bibliografia:
A. Kotula, P. Krakowski, Malarstwo, Rzeżba, Architektura, Warszawa 1972
Braque „ Martwa natura: Le Jour”(1929)
Picasso „Panny z Avignon”(1906/7)
jedna sztuka 